در مدح امام حسن مجتبی (ع)

 خوش آن‏ عشقی کز اسراروجوداست

جهان بی عشق تاریک و کبود است

 تولّی و تبرّی اصل دین است

ملازم بودنش سر صعود است

 ولایت جلوه در ماه خدا کرد

به لبهای محبان این سرود است

 قسم بر ذات شهراللّه اعظم

حسن سر منشاء احسان وجود است

 قسم بر صبر و مظلومی و غربت

حسن نشناس بدتر از یهود است

 حسن مصباح راه متقین است

که می‏گوید مذّل المؤمنین است؟

 جهان او را به غربت می ‏شناسد

فلک او را به رأفت می‏شناسد

 هوای نفس در صلحش نبوده

خدا او را به عصمت می ‏شناسد

 سگی که لقمه از دستش گرفته

وجودش را به رحمت می ‏شناسد

 علی که اشجع کرّار باشد

گلش را بر شجاعت می ‏شناسد

 فضای کوچه سرد مدینه

بحق او را به غیرت می ‏شناسد

 ملائک صبر او را دوست دارند

طواف قبر او را دوست دارند

 دل این ایزد نما را می پرستد

گل این عطر وفا را می ‏پرستد

 به خالش روزها در سجده هستند

شب این ماه ولا را می ‏پرستد

 اگر شرک است این دل را بسوزید

که عمری مجتبی را می ‏پرستد

 به دشنامی که شامی عبد او شد

دعا نه ناسزا را می‏ پرستد

 اگر باشد عذاب حق به دستش

دلم جُرم و خطا را می‏ پرستد

 که می‏گوید که او وجه خدا نیست؟

پرستیدن سزای مجتبی نیست؟